“Wat heerlijk” mijmeren de psychologen samen aan de lunch in de praktijktuin, “De huisartsen en hun medewerkers zijn gevaccineerd”. Badend in het verrassend vroege voorjaarszonnetje smaken de boterhammen extra goed. Tot nu toe was ‘DE prik’ een abstract gegeven in de media die (te) langzaam werkelijkheid wordt. Nu is hij in levende lijve gearriveerd, DE prik, in het gezondheidscentrum. Het einde van de coronatunnel komt eindelijk in zicht.
Wat hebben ze hard gewerkt met z’n allen, de collega’s in de wijk, aan d’n overkant en de psychologen in hun dependance. De huisartsen in coronatenten, visites rijdend in beschermende pakken, de assistentes aan balies en telefoons, de fysiotherapeuten in en uit hun lockdown.
De psychologen konden blijven werken en dat deden ze, en hard ook. Wachttijden liepen op tot soms wel drie maanden. Onwenselijk. Maar ten gevolg van veel corona-ontregeling bij cliënten moesten de de psychologen langer doorbehandelen. Meer consulten in hetzelfde zorgproduct van een client. Die ze overigens niet konden declareren. Ze schakelden voortdurend tussen face-to-face consulten en (beeld)bellen, tussen veilige afstand en EMDR, tussen het vak en privé in zorg voor ouders, rondrennende (klein)kinderen die niet naar opvang of school konden. Covid-19 is de psychologen bespaard gebleven, klachten en quarantaine niet. Maar ze mogen niet klagen en dat doen ze ook niet, althans bizar weinig. Ze missen hun collega’s van d’n overkant en weten niet hoe zij door corona persoonlijk getroffen zijn. Ze missen de koffiemomenten, de live MDO’s, de persoonlijke verbinding die de samenwerking zo waardevol maakt.
De lunchtrommeltjes zijn leeg en de koffie spoelt enige bitterheid weg. Er is reden tot vreugde.
De lente staat voor de deur, de scholen zijn weer open, de bizarre wachtlijst van drie maanden is weggewerkt en de psychologen kijken reikhalzend uit naar hun beurt de bovenarmen te mogen ontbloten.